همین که خواستم از آخرین قفس بپرم

                              رسید نامه ی سنگت چه ناگهان به پرم

هنوز چشم به راهم که باز لطف کنی

                              هنوز منتظر نامه های سنگ ترم

بهار آمد -ماندم- پرنده ها رفتند

                              پرنده ها که بیایند راهی سفرم

بلا که همیشه بد نیست راستی دیدی

                              تو آن بلای قشنگی که آمدی به سرم

من و تو ما شده بودیم اگر نفهمیدیم

                              منم که می گذری یا تویی که می گذرم

کفشهایم کجاست؟می خواهم بی خبر راهی سفر بشوم

مدتی بی بهار طی بکنم، دو سه پائیز در بدر بشوم

خسته ام از تو، از خودم، از ما؛"ما" ضمیرِ بعید زندگی ام

دو نفر انفجار جمعیت است، پس چه بهتر که یک نفر بشوم

یک نفر در غبار سرگردان، یک نفر مثل برگ در طوفان

می روم گم شوم برای خودم، کم برای تو دردسر بشوم

داستانی شدم که پایانش مثل یک عصر جمعه دلگیر است

نیستم در حدود حوصله ها، پس چه بهتر که مختصر بشوم

دورها قبر کوچکی دارم، بی اتاق و حیاط خلوت نیست

گاه گاهی سری بزن نگذار با تو از این غریبه تر بشوم