خدایا تمام دلم را خالی کردم...

دیگر هیچ چیزی نمی تواند جایش را پر کند...

قربان دستت...

خودت بیا پرش کن...

ضجه می زند دلم...

دارد فریاد می کشد حجم نبودن تو را و طعنه می زند به چشم های خسته و و دائم خیسم...

و لبخندکی که دلخوش می کند همه را ...

کاش می فهمیدی...

دلتنگی یک کلمه نیست یک فریاد است...

دزدکی نگاهت می کردم...

از لای پنجره اتاقم...

از کنار شمعدانی ها...

از سنگینی نگاهم بالا را نگاه کردی...

ولی...

دیرباورم کردی...

وقتی که تمام باورم را پاره پاره کردم...

شیبخون زده بودند ستاره ها...

داشتند با ماه یکی به دو می کردند...

و عاشقانه مثل من محو تماشایش بودند...

ومن چایی ام را فوت می کردم تا خنک تر باشد...

حالا اگر از تلخی اش بگذریم...

می گویند:" عاشق چو به ماه می نگرد عاشق تر می شود"

ولی من...

باور کرده ام ...از این بیشتر نمی شود...باورکن.

باور نکن تنهایی ات را
من در تو پنهانم تو در من
از من به من نزدیک تر تو
از تو به تو نزدیک تر من

باور نکن تنهایی ات را
تا یک دل و یک عهد داریم
تا در عبور از کوچه عشق 
بر دوش هم سر می گذاریم


دل تاب تنهایی ندارد
باور نکن تنهایی ات را
هر جای این دنیا که باشی
من با توام تنهای تنها

من با توام هرجا که هستی
حتی اگر با هم نباشیم
حتی اگر یک لحظه یک روز
با هم در این عالم نباشیم

این خانه را بگذار و بگذر
با من بیا تا کعبه دل
باور نکن تنهایی ات را
من با توام منزل بمنزل